Aparat, koncert, kreatywność — to moja równowaga

Kiedy Samira Chiara zabiera ze sobą aparat, świat na chwilę się zatrzymuje — lub eksploduje, w zależności od tego, czy fotografuje koncert czy robi spokojną sesję portretową pod światło. Podąża za swoją pasją z imponującą konsekwencją. W rozmowie z blogiem TAMRON opowiada, jak muzyka, fotografia i kreatywność współgrają w jej życiu.

Samira, jesteś pasjonatką fotografii. Jak to się zaczęło?

Samira: Zawsze miałam aparat przy sobie — najpierw małą digicam, potem telefon. Ale prawdziwie zaczęło się w 2019 roku, kiedy pożyczyłam od znajomego Sony Alpha 7 II. Poszłam na koncert, wcześniej dowiedziałam się, jakie ustawienia są potrzebne… i zdjęcia wyszły naprawdę dobrze. To był impuls. Potem od razu kupiłam ten sam aparat.

A potem zaczęłaś od razu z fotografią koncertową?

Samira: Tak, dzięki temu, że mój kolega gra w zespole, często miałam okazję fotografować koncerty i festiwale. Ale też sama pisałam do zespołów — wiele rzeczywiście się zgodziło. To było dla mnie zaskakujące i piękne. Nigdy nie myślałam, że tak szybko będę mieć okazję fotografować większe zespoły. W ostatnich miesiącach to były zespoły jak In Flames czy Pantera.

Co w tych koncertach Cię fascynuje?

Samira: To te wyjątkowe momenty, gdy ludzie całkowicie oddają się muzyce. Energia, która powstaje, gdy tłum reaguje na to, co dzieje się na scenie. To niesamowicie ekscytujące. Nigdy nie wiesz, co się wydarzy — każdy koncert jest inny. A czasem są niespodzianki, jak gdy wokalista nagle skacze w publikę lub zaczyna nietypową akcję. To właśnie staram się uchwycić.

Poza koncertami fotografujesz także portrety — to kontrast?

Samira: Tak, to zupełnie inny świat. Portrety są często ciche, nastrojowe i spokojne. Pracuję dużo ze światłem naturalnym, często pod światło, i lubię, gdy zdjęcia wyglądają dobrze już z aparatu. Edytuję niewiele, bo lubię, gdy chwila pozostaje autentyczna.

Co jest największym wyzwaniem na koncertach?

Samira: Światło. Wiele zespołów metalowych pracuje przy bardzo słabym świetle lub monochromatycznych barwach, jak czerwony czy niebieski — wtedy robi się fotograficznie trudno. Czasem zdjęcia można uratować tylko przez obróbkę czarno-białą, by uwypuklić kontury. A presja czasu też jest czynnikiem: często można fotografować tylko przez pierwsze trzy utwory. Wszystko musi się udać od razu.

Co dla Ciebie znaczy Twój sprzęt?

Samira: Bardzo dużo. Od kilku lat pracuję z TAMRON-em 28‑75 mm F/2.8, który dla mnie jest idealnym obiektywem zarówno do koncertów, jak i portretów. Jest lekki, elastyczny i daje świetne rezultaty. Niedawno zaczęłam też używać Tamron‑a 35‑150 mm F/2–2.8. Zakres ogniskowych jest większy — idealny, gdy fotografuję scenę z konsoli dźwiękowej. Jest trochę cięższy, ale bardzo wszechstronny. Na prywatnych wyjazdach czy mniejszych trasach wolę lżejszy zestaw, ale jestem bardzo zadowolona z jakości.

Byłaś też modelką. Czy to Cię ukształtowało?

Samira: Tak, absolutnie. Wiem, jak to jest stać przed aparatem — to bardzo pomaga, gdy pracuję z ludźmi. Często pokazuję modelom efekty między ujęciami, by mogli zobaczyć, jak wyglądają i lepiej się ocenić. Wiele moich portretów powstaje bez wielkich instrukcji — staram się tworzyć prawdziwe momenty.

Co Cię inspiruje w Twojej pracy?

Samira: Przede wszystkim wymiana z innymi. Lubię oglądać prace innych fotografów, zapisywać zdjęcia, które mi się podobają, i dużo eksperymentować. Nie używam moodboardów — wolę, gdy pomysły powstają podczas rozmowy z modelem. Często odkrywam lokalizację, pokazuję ją potencjalnemu modelowi i razem zastanawiamy się, co można tam stworzyć. Inspiracji szukam w bardzo różnorodnych źródłach: miejsca, ludzie, kombinacje kolorów albo muzyka. Wszystko, co dostrzegam w otoczeniu, może mnie zafascynować i zapoczątkować własne pomysły.

Korzystasz z kreatywnych narzędzi jak filtry?

Samira: Tak, lubię eksperymentować. Mam na przykład filtr Black Mist, bo bardzo lubię ten miękki, lekko mglisty wygląd — szczególnie pod światło wygląda pięknie. Ale eksperymentuję też z rzeczami fizycznymi: szkło lub folie. Ciekawe jest dla mnie, gdy nie robi się wszystkiego cyfrowo, tylko weźmie się coś do ręki, położy przed obiektywem i zobaczy, co powstaje. Zwłaszcza przy koncertach lub portretach może to stworzyć wyjątkowy nastrój.

Jak ważna jest dla Ciebie postprodukcja?

Samira: Jest ważna, ale staram się uzyskać dobry efekt już podczas fotografowania. Lubię stonowane, harmonijne barwy, nie za jaskrawe. Obróbka zgodna z moim poczuciem estetyki, ale bez dużo retuszu. Najbardziej lubię, gdy zdjęcie wychodzi tak dobrze z aparatu, że nie trzeba nic zmieniać. Wtedy wiem, że dobrze pracowałam — choć mała korekta może znacząco poprawić zdjęcie.

Masz jakiś wymarzony projekt lub artystę, którego chciałabyś sfotografować?

Samira: Mam wiele pomysłów — czasem niemal za wiele. Jestem bardzo kreatywna, często niecierpliwa wobec siebie, bo chcę zrobić tyle rzeczy. Nie mam konkretnych nazwisk, ale chciałabym więcej podróżować, poznawać nowych ludzi i fotografować więcej zespołów oraz festiwali w innych krajach. Zastanawiam się też nad modą — ukończyłam szkołę kroju i szycia i mam własną małą markę. Obecnie skoncentrowałam się trochę bardziej na fotografii.

Masz radę dla osób, które chcą zacząć fotografować?

Samira: Po prostu działaj. Próbuj. Uważam, że możesz czasem wziąć aparat bez godzinnego planowania i zobaczyć, co się wydarzy. Kiedy za dużo myślę, często się blokuję. Dużo się nauczyłam, bo odważyłam się rozmawiać z ludźmi — w podróży, na koncertach, w codzienności. Aparat może być dobrą furtką.

Dziękuję bardzo za rozmowę, Samira! Ostatnie pytanie: gdzie można oglądać twoje prace?

Najlepiej złapiecie mnie na Instagramie — mam cztery profile. Moje fotografie koncertowe znajdziecie pod @samira.chiara.concerts, portrety i inne prace pod @samira.chiara.focus. Moje autoportrety prezentuję na @mrsgravedigger, a konto projektowe to @mrs.gravedigger.design. Zawsze cieszę się z opinii, nowych kontaktów i kreatywnej wymiany.