Vallen en Weer Opstaan” – Het verhaal van een beeld

We ontmoetten Olivier Unia op de “Salon de la Photo” in Parijs, zes maanden na zijn triomf bij de Sony World Photography Awards 2025. De Franse fotograaf, die al 17 jaar in Marokko woont, ontving deze prestigieuze prijs voor een diep ontroerend beeld dat hij vastlegde tijdens een Tbourida — een spectaculair Marokkaans paardenspektakel.

De foto, gemaakt met de TAMRON 35–150mm F/2–2.8 Di III VXD (Model A058), bevriest een in de tijd opgeschort moment: een ruiter die halverwege zijn val is, omringd door stof en het gouden avondlicht. Voor sommigen toont dit een scène van mislukking — maar voor hem is het een metafoor voor het leven zelf: vallen, opstaan en verdergaan — “je moet moedig zijn om weer in het zadel te klimmen.”

Een ontmoeting met een vrijgevochten, oprechte fotograaf die altijd klaarstaat om de vluchtige vonk van emotie vast te grijpen.

De Tbourida gaat eeuwen terug en is diep verankerd in de Marokkaanse cultuur. De naam komt van het Arabische tbaroud, dat verwijst naar deze shows waarin ruiters in perfecte coördinatie naar voren stormen en tegelijkertijd hun geweren afvuren. Dit spectaculaire ritueel belichaamt moed, beheersing en de krijgerstraditie van de Marokkaanse paardensport. Sinds 2000 is Tbourida ook een officieel gereglementeerde sport, met wedstrijden in het hele koninkrijk, en het is inmiddels erkend als onderdeel van het immaterieel cultureel erfgoed van UNESCO.

Voor fotografen is het een intens moment — alles gebeurt ongelooflijk snel. De meeste mensen fotograferen de paarden frontaal, perfect uitgelijnd, terwijl de ruiters zwart buskruit de lucht inschieten — de focus ligt op het vastleggen van de ideale groepssynchronisatie.

Ik heb het echter anders benaderd, door iets opzij te gaan staan, bijna als een uitgenodigde toeschouwer. Ik wilde iets anders vastleggen, een stap opzij zetten, uit het gebruikelijke kader breken. Ik probeer, met alle nederigheid, een meer artistieke dan documentaire benadering te volgen. En juist daar krijgt de foto van de “val” zijn volledige betekenis. Het doorbreekt het verwachte beeld: in een context waar normaliter kracht en prestatie domineren, heb ik een diep menselijk moment vastgelegd — kwetsbaarheid. Sommigen adviseerden me zelfs om de foto te verwijderen, omdat het cultureel gezien als falen zou kunnen worden geïnterpreteerd. Maar voor mij hoort vallen bij het leven van een ruiter. Deze foto is een symbool. Hij vertegenwoordigt de moed en de kracht om weer op te staan. Voor mij is het een krachtige metafoor voor veerkracht en moed.

Ja, dat klopt — het gaat terug tot mijn jeugd in Bretagne, waar ik jarenlang heb gereden, vooral springruitersport. In mijn club was ik zelfs rond mijn veertiende trainer. Vallen maakt deel uit van de training; je leert het niet als een mislukking te zien en je angsten te overwinnen. Die jaren hebben me geholpen om de unieke band tussen ruiter en paard te begrijpen en hebben me veerkracht bijgebracht. Ik probeer deze bijna symbiotische connectie in mijn paardensportfotografie te laten terugkomen.

Onlangs fotografeerde ik een springwedstrijd van de Longines Global Champions Tour (met de 40 beste ruiters ter wereld). Het is ongelooflijk hoe diep de verbinding tussen paard en ruiter is — men zegt zelfs dat hun harten tijdens het parcours synchroon gaan kloppen. Ik wilde deze emotionele wisselwerking met mijn camera vastleggen, en dit intieme inzicht helpt mij zulke momenten op een authentieke manier te tonen.

Ik heb een speciale band met deze lens. Tijdens de coronaperiode besloot ik me serieuzer op fotografie te richten. Ik ben altijd al een beetje een tech-nerd geweest, en een review van Damien Bernal over de 35–150mm overtuigde me om hem te proberen. Ik herinner me dat ik een vriend in Frankrijk vroeg om hem meteen te bestellen — een goede intuïtie, want het bleek één van de weinige beschikbare exemplaren te zijn voordat de wereldwijde leveringsproblemen begonnen.

Ik gebruikte deze lens voor mijn eerste tentoonstelling, ‘Street Photography,’ in Rabat in 2022. De resultaten waren indrukwekkend. Ik raakte mijn 24–70mm nauwelijks nog aan — ik ging alleen nog op pad met de 35–150mm, die tot f/2 opent. Het gaf me perspectieven en invalshoeken die ik anders nooit zou hebben vastgelegd.

Ik wil benadrukken dat ik niet alleen paarden fotografeer — mijn interesses zijn breed (street photography, concerten en meer). In elke situatie draait het voor mij om veelzijdigheid in combinatie met kwaliteit — twee kenmerken die niet gemakkelijk te verenigen zijn, maar deze 35–150mm-lens biedt beide op een unieke manier. Ik kan ongeveer 98% van mijn beelden met alleen deze lens maken. De creatieve vrijheid die hij me geeft, is essentieel. Actie is een kernelement in alles wat ik fotografeer — het bepaalt mijn stijl — en deze lens helpt me om beslissende momenten vast te leggen zonder tijd te verliezen.

Sommigen zeggen dat prime-lenzen de beste keuze zijn — iedereen heeft zijn eigen mening, maar persoonlijk ben ik het daar niet mee eens. Voor mij is het belangrijkste om het moment te vangen — of het nu zacht is of abrupt. Het zoombereik van deze lens zorgt ervoor dat ik die vluchtige, kortstondige momenten nooit mis. In plaats van lenzen of camera’s te wisselen, kan ik direct reageren. Dankzij deze lens kon ik de val van de ruiter vastleggen — een moment dat ik anders misschien had gemist. En dat zijn precies de momenten die ik het meest waardeer.

In straatfotografie is spontaniteit essentieel. Ik loop rond, observeer gezichten en expressies, en telkens wanneer een moment, een blik of een gezicht me raakt, maak ik meteen de foto — soms zonder de persoon vooraf te waarschuwen. Achteraf laat ik hen het beeld zien, en als ze akkoord gaan, publiceer ik het.

In tegenstelling tot de klassieke straatfotografie gebruik ik zelden groothoeklenzen. In de landen waar ik vaak fotografeer, wordt straatfotografie niet altijd goed aanvaard. Daarom heb ik me aangepast: ik kom dichterbij, zoom in en vermijd het opnemen van meerdere mensen in hetzelfde kader, omdat elke persoon bezwaar zou kunnen maken. Na verloop van tijd evolueerde dit naar een soort “gestolen portretkunst” in de openbare ruimte.

Een voorbeeld: eens in Benin, na een muziekfestival, zag ik een vrouw in het donker. Zonder straatverlichting kon ik haar prachtige gezicht nauwelijks fotograferen — totdat plots, alsof het magie was, de koplampen van een passerende auto haar voor een fractie van een seconde verlichtten. Daarna verdween ze weer in de menigte. Later herkenden vrienden haar: ze was een tv-presentatrice voor Canal+ International. Ik nam contact met haar op via sociale media — ze vond de foto geweldig, en we hebben nog steeds contact. Tijdens mijn volgende reis naar Benin doen we een echte fotoshoot samen.

Deze lens laat me snel van brandpuntsafstand wisselen en de emotie van het moment vastleggen, zelfs bij weinig licht. Hij maakt ontmoetingen en menselijke connecties mogelijk — en dat is voor mij de magie van straatfotografie.

Ik werk aan verschillende projecten, waaronder een boek dat twee jaar aan fotografisch werk rond de Tbourida documenteert, evenals nieuwe tentoonstellingen en lezingen. Nu ik ook wordt vertegenwoordigd door een beeldagentschap, ontwikkel ik ideeën voor reportages en documentaires. Ik wil blijven werken aan projecten die betekenis dragen — zowel menselijk als esthetisch. De 35–150mm zal zonder twijfel mijn belangrijkste hulpmiddel blijven om deze momenten vast te leggen.