Er zijn reizen die een blijvende indruk achterlaten. Onze roadtrip door Noorwegen was er zo één. Vooral omdat we voor het eerst de middernachtzon meemaakten. Dit fenomeen ten noorden van de Poolcirkel, waar de nachten gewoon verdwijnen, hield ons in de ban. Plots weigerde de zon onder te gaan en leek de tijd stil te staan. In plaats van een vluchtig gouden uur, baadde het landschap urenlang in warm, stralend licht — waardoor geheel nieuwe fotografische mogelijkheden ontstonden.

Op deze reis had ik mijn Sony A7IV bij me, gecombineerd met TAMRON’s snelle E-mount Trinity: de 17–28mm, de 28–75mm G2 en de 70–180mm G2. Dit gaf me alles wat ik nodig had — van uitgestrekte landschappen en van-life momenten tot gedetailleerde bergcomposities. Ik maakte de set compleet met de TAMRON 150–500mm F5–6.7. Met deze beproefde kit had ik de vrijheid om elke scène vast te leggen zoals ik die op dat moment voelde.

De middernachtzon was meer dan alleen een natuurverschijnsel — het bepaalde onze hele manier van reizen. Met constant daglicht maakte het niet uit of we een hike begonnen om 19:00 uur of op een top stonden om 02:00 uur ’s nachts. We konden onze dagen indelen zoals we wilden, spontaan blijven, slecht weer afwachten en toch uren buiten doorbrengen. Elke dag voelde langer en intenser, en we namen het landschap op een manier in ons op die we nooit eerder hadden ervaren.

Het waren niet alleen de toppen die magisch aanvoelden, maar de reis zelf. Wanneer we niet aan het wandelen waren, reden we over lege wegen door uitgestrekte valleien terwijl de zon laag boven de horizon hing. Steeds stopten we, openden de deuren van de bus en pakten onze camera’s. Niet alleen de landschappen, maar ook de vluchtige uitzichten door de zijruiten, spiegels of voorruit hielpen ons de roadtrip vast te leggen zoals hij echt was: niet als “afgewerkte” foto’s, maar als het voortdurende proces van onderweg zijn.

Natuurlijk had deze vrijheid ook zijn nadelen. Na late nachtwandelingen was het desoriënterend om bij daglicht te gaan slapen. Echte vermoeidheid stelde zelden in. In plaats daarvan voelden we ons bijna verplicht om constant buiten te zijn. Slaapmaskers werden snel onmisbaar om toch rust te vinden ondanks het constante licht.

 Wandelen in Eindeloos Licht

 Wanneer het weer meewerkte, grepen we de kans om te verkennen. Deze hikes werden onze hoogtepunten:

Reinebringen

De klim naar Reinebringen was een echte uitdaging: bijna 2.000 steile stenen treden die eindeloos leken. Maar het 360° uitzicht vanaf de top maakte elke stap de moeite waard. Onder ons lag het kleine vissersdorp Reine, omlijst door dramatische toppen en fjorden die gloeiden in het gouden licht.

Måtind

Helemaal anders van karakter was de Måtind. Hier voelde het pad zelf magisch. Steeds opnieuw openden de uitzichten zich naar zachte, lichtdoorstroomde panorama’s. Kleine groepen grazende schapen langs het pad droegen bij aan de idyllische sfeer. We namen onze tijd, stopten vaak en voelden dat het landschap zich voortdurend opnieuw uitvond.

Hesten

met uitzicht op Segla

We bereikten het Hesten-pad laat, net toen de zon weer opkwam. Buiten adem haastten we ons de laatste meters omhoog — en arriveerden net op tijd om Segla in al haar glorie vast te leggen. De iconische top rees op als een gebeeldhouwd monument in het gouden middernachtlicht. Om de schaal echt in foto’s te laten zien, helpt het mensen in het frame op te nemen. Maar voorzichtigheid is essentieel — de steile kliffen hier vallen honderden meters recht naar beneden.

Litlverivassforsen

in Rago Nationaal Park

Ons laatste hoogtepunt was een hike in Rago Nationaal Park naar Litlverivassforsen — een machtige waterval die donderde door ongetemde wildernis. Het pad leidde ons door venen en bossen, met onderweg onaangetaste uitzichten. Toen we eindelijk de top bereikten, stonden we voor een panorama dat, badend in het middernachtzonlicht, buitenaards aanvoelde.

De nevel van de waterval glinsterde terwijl we een smalle hangbrug overstaken en onze tent opsloegen bij het bergmeer verderop. Slapen leek onmogelijk in zo’n surrealistische omgeving. In plaats daarvan dwaalde ik rond met mijn camera, op zoek naar nieuwe perspectieven, het spel van water, licht en steen vastleggend. Alleen in deze wilde omgeving voelde de vrijheid bijna grenzeloos.

Fotografie in Goud Constant Licht

 De middernachtzon veranderde mijn ritme als fotograaf volledig. In plaats van een enkel vluchtig moment na te jagen, kon ik me laten meedeinen, wetende dat perfect licht urenlang zou blijven. Met de gelijkmatige verlichting was het de moeite waard om bewuster te experimenteren met perspectieven en brandpuntsafstanden.

Met de 17–28mm groothoek legde ik de uitgestrekte panorama’s vast: fjorden, kronkelende wegen en bergketens die zich uitstrekken in de verte. De 28–75mm werd mijn meest gebruikte lens tijdens de reis, perfect om het leven onderweg te documenteren — intieme van-momenten, portretten, ontmoetingen met schapen of scènes langs het pad. De 70–180mm telelens hielp me de diepte van de bergen samen te drukken, texturen te benadrukken en details in zacht licht te isoleren.

Dankzij het constante daglicht en het heldere F2.8-diafragma van deze drie lenzen had ik zelden een statief nodig. Zelfs “midden in de nacht” was fotograferen uit de hand moeiteloos. Tot slot gaf de 150–500mm me het bereik om verre toppen of wilde dieren in te kaderen zonder ze te storen.
Elke lens speelde zijn rol — maar uiteindelijk was het het licht van de middernachtzon dat al deze indrukken samenbracht.

Wanneer Tijd Zijn Greep Verliest

De middernachtzon heeft onze reis door Noorwegen op onvergetelijke manieren gevormd. Hij stal onze slaap, maar gaf ons de vrijheid om op elk moment buiten te zijn, ongeacht de klok. Hikes, autoritten en spontane stops kregen een eigen intensiteit in dit gouden, eindeloze licht. Iedereen die onder de middernachtzon heeft gestaan, zal licht nooit meer op dezelfde manier zien.